Ναυάγια Blog

Ο δικομματισμός πέθανε αδέρφια, επιτέλους, ευτυχισμένες μέρες για την Ελλάδα, τους δείξαμε και κατάλαβαν... Χα, τώρα τους έχουμε στο χέρι, είμαστε εμείς οι έξυπνοι κι αυτοί οι βλάκες... 

Καλά κρασιά σε όσους το πιστεύουν αυτό λοιπόν, πραγματικά καλά κρασιά και καλό φαγοπότι... 

Για να δούμε όμως λιγάκι τα πράγματα αφήνοντας έξω την λανθασμένη εντύπωση ότι ο λαός έδωσε ένα μάθημα σε αυτούς τους πολιτικούς που τον μαστίζουν 35 και χρόνια τώρα, όπως και ότι έδωσε ένα μάθημα στον δικομματισμό, που τόσο πολύ έχει ακουστεί τον τελευταίο καιρό. 

Γύρω στις 8 και 38΄ το πρωί!

Από την Τράπεζα, λέω θα είναι, για την καθυστερημένη δόση – ποια όμως απ’ όλες τις τράπεζες και για ποια απ’ όλες τις δόσεις;

«Δεν είμαι εδώ», λέω στο τηλέφωνο και το κλείνω. Ξαναχτυπάει το ρημάδι, «δεν είμαι εδώ είπαμε!», ξαναλέω και το ξανακλείνω.

Και τότε ακούω τη συσκευή να μου λέει κάτι σαν:... «Χακενχόφτεν χέχτερινγκ ντας γκιουντερμπρίνερ!!» - Θεέ μου, λέω! Ακούω φωνές!

«Δεν ακούς φωνές!», μου λέει η συσκευή, «ακούς τη φράου Μέρκελ!»

«Γιαβόλ», ψιθυρίζω συντετριμμένος και σηκώνω τη συσκευή!

Από την 6η Μαίου και μετά (όπως και μετά από κάθε εκλογική αναμέτρηση) όλοι οι πολιτικοί και πολιτικάντηδες, οι δημοσιογράφοι και οι λοιποί ψάχνουμε το μήνυμα που έστειλε ο λαός μέσω του ψήφου του. Είναι μία επαναλαμβανόμενη διαδικασία σε κάθε εκλογική αναμέτρηση και όπως σε κάθε εκλογική αναμέτρηση έτσι και σε αυτή οι πολιτικοί πιστεύουν ότι αποκρυπτογράφησαν αυτό το μήνυμα. Στη συγκεκριμένη εκλογική διαδικασία το ονόμασαν ‘κυβέρνηση συνεργασίας’. 

Και με τα πολλά και τα λίγα η ΧΑ μπήκε στη Βουλή, κι όχι με ένα ποσοστό ίσο με αυτό που ο επαίσχυντος εκλογικός νόμος θεωρεί ότι πρέπει να έχει την στήριξη του λαού, αλλά με το υπερδιπλάσιο. Τετρακόσιες σαράντα χιλιάδες συνάνθρωποί μας ψήφισαν ΧΑ για τους όποιους λόγους είχαν. Και ξαφνικά όλοι ‘ανακαλύψανε’ τον ναζισμό, τον φασισμό, τον χουντισμό. Όλοι, ‘ξαφνικά’ πέσανε από τις καρέκλες τους, δήθεν δεν το ξέρανε ή δεν το βλέπανε.

Αυτό που όμως πραγματικά με βγάζει από τα ρούχα μου, είναι που εμείς οι ‘δημοκράτες’ χρησιμοποιούμε ‘φασιστικές’ μεθόδους ενάντια σε αυτούς που έχουν τον ‘τίτλο’… Εδώ κολλάει και η παροιμία ‘άλλος έχει το όνομα κι άλλος έχει τη χάρη’… 

Ένα εκπληκτικό άρθρο το οποίο και αξίζει να διαβάσετε κυκλοφορεί τελευταία στο διαδίκτυο. Αρθρογράφος ο Μάρκ Μάουζερ και δημοσιεύτηκε στους New York Times. Ένα πραγματικά συγκλονιστικό άρθρο που δείχνει ότι κάποιοι έχουν ήδη ανοίξει το μυαλό τους σε κατευθύνσεις που ενδεχομένως να μην σκεφτόμαστε εμείς που ζούμε αυτή την κατάσταση. Διαβάστε παρακάτω και θα καταλάβετε. 

'Χθες, όλος ο κόσμος παρακολουθούσε την Ελλάδα καθώς το κοινοβούλιό της ψήφισε ένα διχαστικό πακέτο μέτρων λιτότητας το οποίο θα μπορούσε να έχει κρίσιμες επιπτώσεις στο παγκόσμιο οικονομικό σύστημα. Ισως προκαλεί έκπληξη που. αυτή η μικρή άκρη της χερσονήσου των Βαλκανίων συγκεντρώνει τόση προσοχή. Σκεφτόμαστε συνήθως την Ελλάδα ως την πατρίδα του Πλάτωνα και του Περικλή, με την πραγματική της σημασία να βρίσκεται βαθιά στην αρχαιότητα. Αλλά δεν είναι η πρώτη φορά που για να κατανοήσεις το μέλλον της Ευρώπης χρειάζεται να στραφείς μακριά από τις μεγάλες δυνάμεις στο κέντρο της ηπείρου και να κοιτάξεις προσεκτικά όσα συμβαίνουν στην Αθήνα. Τα τελευταία 200 χρόνια η Ελλάδα ήταν στην πρώτη γραμμή της εξέλιξης της Ευρώπης. Στη δεκαετία του 1820, στη διάρκεια του αγώνα για την ανεξαρτησία από την οθωμανική αυτοκρατορία, η Ελλάδα έγινε ένα πρώιμο σύμβολο δραπέτευσης από τη φυλακή της αυτοκρατορίας.

Έτσι είναι αδέρφια, δυστυχώς, μαλάκες υπάρχουν ακόμη στην Ελλάδα (και προσωπικά, δεν περίμενα να μην) και δυστυχώς όχι μόνο ο δικομματισμός, αλλά ο παλαιοκομματισμός θα θριαμβεύσει ακόμη μία φορά.

Βαριές κουβέντες; Δεν νομίζω... Σε μία κοινωνία όπου όλοι προσφωνούμε όλους με την λέξη μαλάκα, νομίζω ότι απλά έγινε βίωμα. Δεν γίνεται να εξηγηθούν αλλιώς όλες οι δημοσκοπήσεις των τελευταίων εβδομάδων. Δεν γίνεται να εξηγηθεί ότι ΟΛΟΙ αυτοί που επί 35+ χρόνια είναι συνυπεύθυνοι των δεινών αυτής της χώρας θα είναι ΞΑΝΑ εντός Βουλής. Κι όταν λέμε ΟΛΟΙ εννοούμε ΟΛΟΙ. Μήπως δεν ήταν οι κύριοι και κυρίες της αριστεράς και της άκρα αριστεράς που μια χαρά παίρναν επιχορηγήσεις και λοιπά επιδόματα; Δεν ήταν μήπως κι αυτοί που ψηφίσανε τον νόμο περί βουλευτικής ασυλίας; Δεν είναι μήπως αυτοί που ενώ θα έπρεπε να ήταν οι πρώτοι που θα παραιτούντο των μηναίων αποδοχών τους ώστε να δείξουν στον κόσμο ότι τουλάχιστον υπάρχει κάποιος που δεν τον γράφει εκεί που δεν πιάνει μελάνι και συμπάσχει μαζί του, δεν κάνανε καμία απολύτως τέτοια κίνηση (με εξαίρεση την ΔημΑρ που παραιτήθηκε από τα έξτρα επιδόματα των συμβουλίων). 

Πατέρα έχω να σου πω κάτι που θα σε στεναχωρέσει... είμαι γκέι.